مصیر

نمی دانم چرا جمعه نوشت هایم همیشه لکنت دارند، کلمات بهانه می گیرند و قلم همراهی ام نمی کند.

پاییز هم چه ساکت و بی صدا هوای کوچ دارد، نه خیس شدن زیر بارانی، نه بوی نم خاکی، نه هوای تازه ای…
انگار همه چیز درجا می زند. همه دور خود می پیچیم و برای هیچ چه کارها که نمی کنیم!

هیاهوی بی روح شهر و سکوت دلِ غم گرفته ی آسمان، ندای الا یا اهل العالم انا المهدی را می طلبد.

جناب کمیل از مولایش چه عبارت عجیبی آموخت:
اَللّٰهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتی تُغَیِّرُ النِّعَمْ

خدایا ببخش گناهانی که نعمت هایت را تغییر داد.
باید بلند شد، یا علی گفت

همه ی لحظات بدون تو را قلم گرفت و از نو شروع کرد.

شاید فرجی شد…✍️